Sanktuarium Błogosławionego Bronisława Markiewicza w Miejscu Piastowym zostało ustanowione przez arcybiskupa Józefa Michalika, metropolitę przemyskiego, na prośbę Przełożonego Generalnego ks. Kazimierza Radzika, dekretem z dnia 4 czerwca 2007 roku, jednocześnie z Sanktuarium św. Michała Archanioła. Uzasadnione jest złączenie tych dwóch Sanktuariów w jednym miejscu, w jednym kościele, gdyż błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz był wielkim czcicielem św. Michała Archanioła i szerzycielem jego kultu w Miejscu Piastowym. Tu spędził on ostatnie 20 lat swego życia poświęcając się wychowaniu dzieci i młodzieży opuszczonej.
„Przez sanktuarium rozumie się kościół lub inne miejsce święte, do którego – za aprobatą ordynariusza miejscowego – pielgrzymują liczni wierni, z powodu szczególnej pobożności” (KPK 1230). Każde sanktuarium ma swoją własną historię, specyficzny krajobraz i położenie, swoją własną charakterystykę i swoją osobliwą żywotność. Ale w każdym z nich jest element wspólny, a mianowicie „nadprzyrodzoność”, której doświadcza się poprzez Sakramenty, modlitwę i atmosferę, jaką się tam oddycha. Ta „nadprzyrodzoność” i atmosfera pozwalają człowiekowi zagłębić się w świat niewidzialny i komunikować się z Bogiem.
W dekrecie Ks. Arcybiskup nakreśla zadania Sanktuariów i pisze: „Wszystkim pielgrzymom, którzy polecając się wstawiennictwu św. Michała Archanioła i bł. Bronisława, pracować będą nad kształtowaniem swojego sumienia, promując miłość i miłosierdzie, przeciwstawiając się jednocześnie wszelkim przejawom zła oraz propagując ideę solidnego wychowania, troski o młodzież oraz ukazując piękno życia w powściągliwości i pracy, udzielam pasterskiego błogosławieństwa”.
Zadanie szczególne Sanktuarium Błogosławionego Bronisława ks. Arcybiskup nakreślił w drugiej części dekretu: „propagować ideę solidnego wychowania, troski o młodzież oraz ukazywać piękno życia w powściągliwości i pracy.”
Opatrzność Boża wspomagała Bronisława na drodze do świętości. Już w rodzinie otrzymał on dobre wychowanie w wierze, która na krótko zachwiała mu się w gimnazjum, ale wnet odnalazł Prawdę i spokój wewnętrzny. W Seminarium Duchownym w Przemyślu rozwijał i ubogacał się w wierze. W życiu kapłańskim poprzez ćwiczenia rekolekcyjne odprawiane u Jezuitów i Redemptorystów umacniał swoją duchowość.
Pragnienie i dążenie do świętości towarzyszyło mu nieustannie. W Zapiskach Życia Wewnętrznego zanotował: „Koniecznie muszę dążyć do wyższej doskonałości niż świeccy ludzie, bom więcej łask odebrał” (29 VIII 1876). „Ja, jako kapłan, przyjąłem na siebie zobowiązanie zostania świętym” (ZŻW 15 X 1880). W liście do ks. Władysława Sarny ks. Markiewicz z Włoch, pisał: „Polecam się modlitwie, abym wkrótce został świętym, gdyż takich potrzeba wszędzie, a osobliwie Polakom. Gdy brakuje świętych w narodzie, robi się ciemno w głowach ludzkich i ludzie nie widzą dróg, którymi im należy postępować” (27.01.1887). Święty to ten, który „pełni wolę Bożą”, wszystko czyni z miłości i dla miłości, którego życie staje się darem. „Świętość jest miłością Boga i ten jest świętym, co posiada więcej miłości Bożej” (O wymowie kaznodziejskiej, s. 233). „Wola Boża powinna nam być wszystkim. Ją spełniaj nawet w najdrobniejszych rzeczach, na każdym miejscu, jak najwierniej. Tu leży świętość” (List do J. Machały, 27 X 1904).
Ks. Bronisław Markiewicz już za życia cieszył się sławą świętości. Potwierdzali to po jego śmierci mieszkańcy Miejsca Piastowego i okolicy. Arcybiskup lwowski, św. Józef Bilczewski, pod datą 29 stycznia 1912 roku zanotował, że „w tym dniu umarł świątobliwy ks. Bronisław Markiewicz”. Sława jego świętości nie ustawała po śmierci i wciąż się rozwijała.
Od lat wierni, modlący się za wstawiennictwem ks. Markiewicza, doznawali licznych łask. Wśród nich były także uzdrowienia duchowe i fizyczne. 8 grudnia 1958 roku został rozpoczęty w Kurii Przemyskiej proces informacyjny w sprawie beatyfikacji ks. Bronisława Markiewicza, który został zamknięty 28 kwietnia 1963 roku i 9 maja dokumentację przesłano do Stolicy Apostolskiej.
5 maja 1990 roku doczesne szczątki ks. Markiewicza zostały przeniesione z cmentarza parafialnego w Miejscu Piastowym do kościoła zakonnego. 2 lipca 1994 roku w obecności Jana Pawła II został odczytany dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza.
Spośród wielu łask otrzymanych od Boga przez wstawiennictwo Czcigodnego Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza w 2003 roku przedstawiono do oceny i badania Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych domniemany cud uzdrowienia ks. Romana Włodarczyka, michality z Torunia.
Komisja Lekarska (22.04.2004 r.) wyznaczona przez Kongregację uznała uzdrowienie ks. Romana za szybkie, całkowite i stałe oraz niewytłumaczalne z punktu widzenia aktualnej wiedzy medycznej. Następnie Kongres Cenzorów Teologów uznał związek pomiędzy niewytłumaczalnym uzdrowieniem a modlitwą zanoszoną do Pana Boga za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza. 19 października 2004 roku kardynałowie, arcybiskupi i biskupi – członkowie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – zebrani w Watykanie, potwierdzili pozytywne osądy lekarzy i konsultorów teologów. 20 grudnia 2004 roku został odczytany dekret o cudzie w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II i przez Niego potwierdzony. Akt ten zakończył postępowanie beatyfikacyjne.
Beatyfikację wyznaczono na 24 kwietnia 2005 roku w Rzymie. Śmierć Jana Pawła II uniemożliwiła zaplanowaną pierwotnie beatyfikację. Nowy papież Benedykt XVI wyznaczył termin uroczystości na 19 czerwca 2005 r. w Warszawie, i delegował do jej przewodniczenia Prymasa Polski, kard. Józefa Glempa. Wspomnienie liturgiczne błogosławionego Bronisława Markiewicza wyznaczono na 30 stycznia. W zgromadzeniach zakonnych jest to liturgiczne święto.
Ołtarz błogosławionego ks. Bronisława Markiewicza i sarkofag z jego doczesnymi szczątkami znajduje się w kościele po prawej stronie prezbiterium. Został wykonany na beatyfikację w 2005 roku. Jest dziełem prof. Wincentego Kućmy z Krakowa. Wykonana w brązie nastawa ołtarzowa przedstawia ks. Markiewicza z grupą michalitek, michalitów i wychowanków. Na dole nastawy umieszczone są słowa ks. Markiewicza, fragment jego własnoręcznego pisma: „Chciałbym zebrać miliony dzieci opuszczonych ze wszystkich narodów i za darmo je żywić, ubierać na duszy i na ciele”. Przed ołtarzem na kolumience w relikwiarzu wystawiony jest krzyż i kości wyjęte z trumny ks. Markiewicza.
Po lewej stronie ołtarza na pilastrze jest odlew z brązu papieża Jana Pawła II, upamiętniający jego celebrę Mszy św., jako kardynała Krakowa w 1972 r., z okazji 50-lecia Zgromadzenia i jego wizytę papieską w 1997 roku. Na tablicy widnieją prorocze słowa ks. Markiewicza o przyszłym papieżu Polaku: „Najwyżej zaś Pan Bóg was wyniesie, kiedy dacie światu Wielkiego Papieża”.
Poniżej, w małej wnęce, w relikwiarzu są umieszczone relikwie krwi św. Jana Pawła II, a na pierścieniu okrążającym wnękę widnieje zapraszający do modlitwy napis: „Szukałem was. Teraz wy przyszliście do mnie”. Słowa te św. Jan Paweł II wyszeptał na łożu śmierci, gdy dowiedział się, że na Plac św. Piotra przybyły rzesze młodych ludzi, by modlić się w jego intencji.
(Część II – o żywotności Sanktuarium – nastąpi).
